جنوبِ این خاک، پر از افسانه است. پر از رویا. پر از نور و آرزوهای به ثمرننشسته. آدم‌هایی که از جنوبِ این سرزمین می‌آیند؛ مختصاتِ خودشان را دارند. انگار «هر شب تن به هجرت می‌دهند و صبح‌ها از سرزمین‌های دور بر می‌گردند: پر از افسانه و باران‌های جنوب.» حیدو هدایتی از جنوب آمده است. نزدیک به همان‌جایی که «ابراهیم منصفی» بود، احمد محمود بود. منوچهر آتشی بود و خیلی‌های دیگر. «حیدو» مدت‌هاست به شکلِ حرفه‌ای (با مختصاتِ خودش البته) کارِ موسیقی می‌کند. کارش هم خوب دیده می‌شود. مخاطبِ خودش را هم پیدا کرده است. اما او دنیایی دارد متفاوت از دیگران. عکاسی می‌کند، فیلم‌ می‌سازد و بهره‌مند از غنای موسیقی‌ای است که از خانواده‌اش ارث دارد و حالا به ترکیبی از موسیقی محلی ایران با موسیقی الکترونیک می‌پردازد. «حیدو» راه خودش را می‌رود. راهی متفاوت از موزیسین‌های دیگر. مثلا؟ کار می‌کند تا اندوخته‌ای جمع کند و با آن گروهش را ببرد جایی نزدیکِ قله‌ی سبلان و آنان را اطراق می‌دهد تا نتیجه‌ی هم‌نشینی‌شان، اثری موسیقایی شود. جنوب پر از افسانه است. پر از «تریشکو». برای همین آدم‌های جنوب متفاوت از بقیه‌ی آدم‌ها هستند. چوپانی می‌کنند و کارِ ساختمانی و بلدند به تهیه‌کننده‌ها «نه» بگویند تا موسیقی‌شان برآمده از دلِ جامعه باشد. مردمانِ جنوب گاهی مثلِ «حیدو» گریزان از شهرت‌ند و با یک بی‌خیالیِ محض پشتِ پا می‌زنند به هر چیزی که آرزوی دیگران است.