«پیروز و پریزاد» را می‌توان از معدود نمونه‌های اثر ادبی موسیقایی ایرانی دانست که نویسنده و آهنگساز بر پایه‌ نگرشی مشترک، عزم بر خلق آن داشته‌اند که نه اقتباسی از ادبیات کهن است و نه ترجمانی از اپراهای غربی.

بهره‌گیری از آواز و تحریرهای ایرانی، تمرکز بر سازهای ملی به ویژه سازهای دیرینه و چند هزار ساله، بر مختصات ایرانی «پیروز و پریزاد» صحه می‌گذارد.

در این داستان پادشاه تصمیم دارد در یک فراخوان عمومی دخترش را به وصل شایسته‌ ترین مرد سرزمین درآورد، اما خلاف الگوهای قابل انتظار، رقابت برای وصل با دختر پادشاه بین جنگجویان نیست؛ بین خنیاگران است. رقابت هنری بین خنیاگران به شکلی پیش می‌رود که برای پادشاه قابل پیش‌بینی نیست.