کرونا در سال ۱۴۰۰ هم گریبان مردم جهان را رها نکرد و مانند سال ۱۳۹۹ مشکلات فراوانی را در نوع زندگی و مشاغل مردم ایجاد کرد که برخی از آن مشکلات حال غیرقابل جبران هستند. بی‌شک همه اقشار جامعه تحت تاثیر این بیماری گرفتاری‌های فراوانی را پشت سر گذاشتند. در حوزه هنر هم روزها و ماه‌های سختی پشت سر گذاشته شد. برخی به فعالیت در مشاغل دیگر وادار شدند و برخی خانه‌نشین و بسیاری نیز از میان ما رفتند.

محمد خلیلی (خواننده ترانه‌های محلی و موسیقی اصیل شیرازی)، اسماعیل پورعلیزاده (مشهور به نام داریوش علیزاده نوازنده پیشکسوت سنتور خطه گیلان)، علی‌اصغر مبرا (نوازنده و آهنگساز پیشکسوت) برخی از هنرمندانی هستند که در سال ۱۴۰۰ به دیار حق شتافتند. در میان هنرمندان درگذشته‌ی سال ۱۴۰۰ اسامی تعدادی از استادان و بزرگان عرصه موسیقی هم به چشم می‌خورد که تعدادشان کم نیست. درواقع باید گفت در میان قشر پرجمعیت موسیقی، بخشی قابل توجهی به دلیل ابتلا به کرونا چشم از جهان فرو بستند. در این روزها که شعله‌ی بحران کرونا کم‌رمق‌تر از سابق شده و فعالیت‌های هنری با شدت و حدت بیشتری از سر گرفته شده، شاید بد نباشد یادی از هنرمندان درگذشته عرصه موسیقی کنیم.

آیدین الفت

آیدین الفت یکی از هنرمندان متخصص عرصه موسیقی بود که در زمینه خوانندگی و آهنگسازی هم فعالیت‌های جدی داشت. او زاده سال زاده سال ۱۳۵۲، روز پنجشنبه چهاردهم مردادماه پس از چند روز مبارزه با بیماری کووید ۱۹ در سن چهل و هشت سالگی در بیمارستان رسول اکرم (ص) تهران چشم از جهان فرو بست.

الفت یکی از مهندسان باسابقه حوزه صدا بود. بخشی از فعالیت‌های پربار آکادمیک و هنری الفت به این شرح است:

دریافت مدرک کارشناسی ارشد «پژوهش هنر» و دانشجوی مقطع دکترای این رشته در دانشگاه آزاد اسلامی، دریافت مدرک کارشناسی ارشد مهندسی صدا از کالج «Ex’pression» آمریکا، کارشناسی مهندسی الکترونیک از دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی، فارغ‌التحصیل دوره صدابرداری و صداگذاری دیجیتال از کالج ITD کانادا، مؤسس، مدیریت گروه و مدرس رشته صدابرداری دانشگاه جامع علمی و کاربردی در مقطع کاردانی و کارشناسی، بنیانگذاری و مدیریت مجموعه «شهر صدای پارسیان»، مدرس رشته صدابرداری و مهندسی صدا در چند مؤسسه آموزشی از جمله موسسه «کارنامه» و مجموعه «فن‌آوران اطلاعات تهران (مجتمع فنی تهران)»، مدرس رشته فن‌آوری صدا در دانشگاه آزاد اسلامی (مقطع کارشناسی)، همکاری با چندین مجموعه و موسسه آموزشی دیگر در حوزه تئاتر و موسیقی و سینما، عضو هیأت تحریریه مجله «صنعت صدا و تصویر»، کارگردان چند اثر نمایشی، فعالیت نظارت بر طراحی و مهندسی صدای چندین پروژه موسیقایی، نمایشی و سینمایی و مدیریت پشتیبانی ششمین سال‌نوای موسیقی ایران، از جمله فعالیت‌های علمی، هنری و پژوهشی زنده یاد آیدین الفت در عرصه مهندسی صدا بود.

عبدالوهاب شهیدی

عبدالوهاب شهیدی را یکی از اساتید موسیقی عصر حاضر می‌دانند که سال گذشته در سن نود و نه سالگی چهره در نقاب خاک کشید.

شهیدی که چند سالی به دلیل بیماری از فعالیت‌های جدی کناره گرفته بود، در سه عرصه نوازندگی عود، آهنگسازی و خوانندگی فعالیت‌های جدی داشت. او در ساعات پایانی شامگاه یکشنبه (۱۹ اردیبهشت‌) به دلیل عارضه قلبی در بیمارستان بستری شده بود و در نهایت روز دوشنبه بیستم اردیبهشت‌ماه سال قبل دارفانی را وداع گفت. البته ابتدا تصور بر این بود که شهیدی فقید به دلیل کرونا جان باخته تا اینکه نوه ارشد او (علی خردمند در صفحه رسمی عبدالوهاب شهیدی اعلام کرد علت فوت ویروس کرونا نبوده و ایشان پانزدهم اردیبهشت‌ماه نخستین دوز واکسن کرونا را دریافت کرده است.

شهیدی متولد سال ۱۳۰۱ خورشیدی در میمه اصفهان بود. وی از اوایل دهه ۱۳۲۰ فعالیت هنری خود را با فراگیری آواز، سنتور و عود نزد استاد زنده‌نام اسماعیل مهرتاش آغاز کرد. شهیدی به‌جز آواز خواندن و آهنگسازی، نوازنده‌ای منحصر به‌فرد با ساز عود نیز بود که این ساز را ایرانی با چیره‌دستی فراوانی می‌نواخت.

این هنرمند همچنین سابقه همکاری با استادانی مانند جلیل شهناز، فرامرز پایور، علی‌اصغر بهاری، حسین تهرانی، رحمت‌الله بدیعی، حسن ناهید و محمد اسماعیلی را داشت. عبدالوهاب شهیدی در اجرای آوازهای محلی نیز پیش‌رو بوده است. تصنیف معروف «زندگی» با مطلع «آن نگاه گرم تو» از جمله آثار این هنرمند در حوزه آوازهای محلی و فولکلور ایرانی است است. هم‌چنین تصنیف‌های دیگری مثل یار «بی وفا» و «بی تو به سر نمی‌شود» از اجراهای اوست. شهیدی قطعات قدیمی معروفی مانند آثار عارف قزوینی را نیز اجرا کرده است که از میان آن‌ها می‌توان به تصنیف‌های «گریه را به مستی بهانه کردم» و «گریه کن» اشاره کرد.

محمدرضا شجریان در یازدهمین جشن خانه موسیقی هنگام اعطای جایزه یک عمر دستاورد هنری به شهیدی درباره این خواننده و نوازنده پرآوازه ایران گفته بود: او بزرگ‌مرد آواز هنر ایران است و سالیان درازی است که دستش را بوسیده‌ام و در حضور او کُرنش کردم و هیچگاه به خود اجازه ندادم که در حضور او عرض هنر کنم و از این بابت که من آمده‌ام جایزه او را تقدیم کنم متاسفم، استاد مرا ببخش و من در اندازه‌ای نیستم که جایزه شما را بدهم.

علی غلامرضایی آلمه جوقی

علی غلامرضایی آلمه جوقی را تنها بازمانده دسته بخشی‌های زبانگیر می‌دانند که به تمام رپرتوارهای موسیقی اقوام ترک و کرمانج شمال خراسان آشنا بود، او که زاده ۱۳۱۰ بود، به مدت سی سال در کنار استاد بزرگ بخشی‌های قوچان روانشاد کربلایی حسین یگانه شاگردی کرده بود، با او به رادیو رفته بود و جزو نخستین هنرمندان رسانه‌ای نیز به شمار می‌آمد. آثار زنده‌یاد آلمه جوقی با وجود تلاش‌های بسیارش برای بقاء و ادامه حیات موسیقی دیارش هیچ‌گاه توسط دستگاه‌های فرهنگی، هنری کشور ضبط و ثبت نشده است که جای تاسف بسیار دارد. آنچه از این استاد موسیقی نواحی باقی مانده فیلم کوتاهی است که دو هنرمند جوان از زندگی‌اش ساخته‌اند. تنها همکاری پر ثمر این هنرمند با نهادهای فرهنگی ضبط و ثبت آثار مناقب رضوی اوست که در مجموعه آواها و نواهای رضوی وجود دارد.

هوشنگ جاوید پس از درگذشت این هنرمند خطه خراسان گفته بود او براساس کتاب‌هایی که درخانه داشته نزدیک به بیست داستان کردی و ترکی را با تمام آهنگ‌های مربوط به فصل‌های مختلف آن‌ها اجرا می‌کرده است. او همچنین در هنرهایی چون داستان‌پردازی موسیقایی، مناقب‌خوانی، نعت‌خوانی، مرثیه‌خوانی و شبیه‌خوانی مهارت داشت و همین یکی دو سال پیش درجه یک هنرش را اهدا کردند.

علی غلامرضایی آلمه جوقی در نهایت روز دوشنبه دوازدهم مهرماه ۱۴۰۰ در سن نود سالگی چهره در نقاب خاک کشید.

هرمز فرهت

هرمز فرهت از موزیسین‌ها و آهنگسازان برجسته کشور بود که در سن نود و سه سالگی از میان ما رفت. او به تاریخ بیست و پنج مردادماه ۱۴۰۰ پس از آنکه یک ماه قبل به ذات‌الریه مبتلا شده بود، دارفانی را ودا گفت.

هرمز فرهت پسر عموی شاهین فرهت (نوازنده و آهنگساز) این هنرمند تضیعف جسمی او بر اثر بیماری درکهنسالی را علت مرگ عنوان کرده بود.

هرمز فرهت در حوزه‌های مختلف موسیقی پژوهش‌ها و واکاوی‌های بسیار کرده بود. موسیقی فیلم سینمایی «گاو» اثر داریوش مهرجویی با بازی زنده‌یاد عزت‌الله انتظامی در نقش مش حسن ساخته این هنرمند برجسته ایرانی است.

وی سال ۱۳۰۷ در تهران زاده شد و بزرگتر که شد به دانشگاه UCLA رفت و در رشته موسیقی فارغ‌التحصیل شد. او سپس در رشته آهنگسازی «کالج میلز» در رشته آهنگسازی نزد داریوس میو آموزش دید و در نهایت از «یو. سی. ال. ای» دکترای موسیقی‌شناسی دریافت کرد. زنده‌یاد فرهت سال ۱۳۳۶ در طول پژوهش‌های خود برای دریافت دکترای موسیقی‌شناسی، با استفاده از بورس بنیاد فورد به ایران آمد و نزد حسین صبا (سنتور) و نصرالله زرین‌پنجه (سه‌تار) با موسیقی کلاسیک ایرانی آشنا شد. پایان‌نامه دکترای او نیز با عنوان «مفهوم دستگاه در موسیقی ایران» سال‌ها بعد توسط انتشارات دانشگاه کمبریج در بریتانیا به چاپ رسید و با ترجمه مهدی پورمحمد در تهران منتشر شد. این آهنگساز ایرانی در سالهای پایانی تحصیل در آمریکا، مدتی دانشیار دانشگاه کالیفرنیا در لس‌آنجلس بود. پس از بازگشت به ایران از سال ۴۹ تا ۵۳ مدیر بخش موسیقی دانشگاه تهران و در سالهای بعد نایب رییس دانشگاه فارابی، استاد دانشگاه تهران و… بود. او بعد از مهاجرت از سال ۱۹۸۲ تا ۱۹۹۵ رییس دانشکده موسیقی دانشگاه دوبلین بود.

ساخت قطعاتی همچون «راپسودی مازندرانی» (برای ارکستر)، «سه مینیاتور ایرانی» (برای پیانو)، «کنسرتو برای کلارینت و ارکستر» و کوارتت زهی از جمله فعالیت‌های اوست. موسیقی فیلم‌های «دایره مینا»، «پستچی»، «آقای هالو» و… نیز از دیگر کارهای اوست.

دردی محمد اسمعیل‌زاده «دردی طریک»

دردی محمد اسمعیل‌زاده معروف به «دردی طریک» یکی از هنرمندان برجسته موسیقی ترکمن است که جامعه موسیقی او را سال گذشته در سن هفتاد و دو سالگی از دست داد.

خلیفه دُردی اسماعیل زاده (طریک) باخشی یا بخشی دوتار ترکمن بود و در در روستای آق قبر شهرستان آق قلا در استان گلستان زاده شده بود و روز دوشنبه ۱۲ مهرماه ۱۴۰۰ چهره در نقاب خاک کشید و جامعه موسیقی نواحی را ترک کرد. گفته می‌شود این هنرمند برجسته موسیقی مقامی چند روز پیش از فوت، به علت ابتلا به ویروس کرونا در بیمارستان بستری شده وعلت درگذشت هم همین موضوع بوده است.

دردی طریک، که یک سال پیش از مرگ نشان درجه یک هنری دریافت کرده بود، طی دوران حیات کنسرت‌های متعددی را در دیگر کشورها روی صحنه برده بود. اثر موسیقایی «ظالم آمریکا» با شری از ستار شوقی یکی از آثار ماندگار دردی طوریک است. او افتخاراتی در کارنامه دارد که دریافت لوح تقدیر از هفتمین و نهمین جشنواره موسیقی فجر و مقام نخست نهمین جشنواره تولیدات رادیویی و تلویزیونی مراکز استان‌ها در سال ۸۰ برخی از آن‌هاست. وی همچنین در سال ۱۳۹۹ از سوی دبیرخانه شورای ارزشیابی هنرمندان، شاعران و نویسندگان کشور نشان درجه یک هنری (معادل دکتری) را دریافت کرده بود. روحش شاد و به امید آنکه شاگردان این هنرمند فقید راه و سبک و سیاقش را ادامه دهند.

غلامرضا آستی کردیانی

غلامرضا آستی کردیانی یکی دیگر از هنرمندان پیشکسوت خطه خراسان است که سال پیش، چهارم شهریورماه به دلیل ابتلا به کرونا چهره در نقاب خواب کشید.

این خواننده پیشکسوت اهلِ شهرستان باخرزِ در خراسان رضوی، به دلیل زندگی در روستای کردیان، معروف به کردیانی بود و سال‌های سال، داستان‌ها، ترانه‌ها و فرهنگ عامه آن منطقه را با صدایش روایت می‌کرد. معروفیت صدای آستی به لحاظ وسعت و تن زیادی بوده که ایشان داشته است. اهالی روستای کردیان روایت می‌کردند که در مراسم‌های محلی ماه رمضان یا در زمان‌های گذشته که بلندگو و تجهیزات صوتی نبوده استاد مرحوم در پشت بام منزل‌شان اذان می‌گفتند و تمام روستا صدای مرحوم آستی را می‌شنیدند

صادق شریفی‌نسب، رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان تربت جام پس از درگذشت غلامرضا آستی کردیانی با بیان اینکه سبک «زهراجان» در موسیقی مقامی خراسان به نام استاد آستی ثبت شده است، به رسانه‌ها گفت: در ایامی که استاد در قید حیات بودند و با ایشان رفت و آمد داشتیم، درباره موسیقی «زهراجان» روایت می‌کردند زمانی که پیشکسوت آستی در شهر تهران سرباز بودند، عاشق دختری به نام زهرا می‌شوند و مسائلی پیش می‌آید که ایشان به عشق‌شان نمی‌رسند و تمام قطعه‌های موسیقی که اجرا می‌کردند در وصف همین خانم و عشق نافرجام‌شان بوده است. زمانی هم که آوازه استاد آستی به استاد حسین سمندری می‌رسد، استاد سمندری به منطقه جام می‌آیند و سراغ استاد آستی را می‌گیرند و دعوت می‌کنند که در همایش‌ها و برنامه‌ها همراه ایشان باشند، اما مرحوم آستی به دلیل همان شکست عشقی که در زندگی‌شان تجربه کرده بودند قبول نمی‌کنند و استاد آستی برای دل خودشان به موسیقی می‌پرداختند.

تنها یک آلبوم از آستی کردیانی به جا مانده که آنهم به دلیل اصرار اهالی هنر به سرانجام رسیده است. رییس اداره ارشاد تربت جام درباره جزییات این اتفاق می‌گوید: این آلبوم در همان زمان‌های گذشته در استودیو فرهنگ شهرستان تربت جام تولید شده بوده، اما در زمان انتشار به اشتباه نام مالک استودیو به‌عنوان خواننده ثبت شده است. مالک این استودیو آقای حیدر قدسی بوده‌اند و اشتباهی نام این شخص به‌عنوان خواننده آلبوم ثبت شده است در حالی که خواننده آلبوم زهراجان، استاد غلامرضا آستی بوده‌اند.

درویش‌علی فتحی‌پور

درویش‌علی فتحی‌پور یکی دیگر از هنرمندان برجسته موسیقی نواحی کشور و اهل چهارمحال بختیاری است که در نوازندگی کرنا تبحر بسیار داشته است. او که در اهواز زندگی می‌کرد و به بیماری ریوی دچار بود، شنبه ششم آذرماه سال پیش در سن نود و پنج سالگی درگذشت.

زنده‌یاد فتحی‌پور موسیقی اصیل بختیاری از سن هفت سالگی موسیقی را نزد پدرش (یکی از نوازندگان مطرح منطقه) آموخته بود.

درویش در جریان برگزاری رویدادهای مرتبط با پیروزی انقلاب اسلامی، ارتحال حضرت امام خمینی (ره)، ساخت سد دز و چندین رویداد دیگر به اجرای موسیقی پرداخته بود. او کوله باری از تجربه و زیستن بود و نوای سازش همیشه روشنی بخش مراسم بختیاری. درویش میراث موسیقی‌ای را که سینه به سینه به او رسیده بود، حفظ کرد و به فرزندانش نیز آموخت.

فرهاد جلالی کندلوسی

فرهاد جلالی کندلوسی (کندلوسی شاعر، نوازنده لَلِه‌وا و خواننده موسیقی بومی) از هنرمندان و پژوهشگران با سابقه موسیقی مازندران است که طی حدود سه دهه تلاش مستمر برای احیای فرهنگ بومی دیارش از او شخصیتی ماندگار ساخته است. او در بیست سال گذشته برای پررنگ نشان دادن آیین‌های موسیقایی مازنداران تلاش کرد و در نهایت بعدازظهر پنجشنبه ۱۷ تیر در سن ۵۶ سالگی بر اثر ایست قلبی درگذشت. او زمانی که به زادگاهش سفر می‌کرد به دچار ایست قلبی شد و دارفانی را وداع گفت.

زنده‌یاد جلالی کندلوسی در دهه ۷۰ و ۸۰ با انتشار آلبوم‌های پارپیرار ۱.۲، ۳ و ۴ که شامل شعرخوانی‌های محلی او بود نظر علاقه‌مندان به فرهنگ و هنر مازندرانی را به خود جلب کرد. او علاوه بر چهارگانه پارپیرار که به ترتیب پارپیرار ۱ (۱۳۷۸)، ناری‌ناری‌کا (۱۳۸۰)، شیوَنگ (۱۳۸۲) و اسری نام داشتند، در سال ۱۳۸۳ آلبوم از کپاچین‌های البرز را نیز منتشر کرده بود.

برات مقیمی

برات مقیمی از هنرمندان موسیقی مقامی خراسان شمالی یکی از چندین هنرمندی است که پنجم شهریورماه سال گذشته، به دلیل ابتلا به کرونا دیده از جهان فرو بست. او به دلیل وخامت وضعیت جسمانی چند سال پیش از مرگ در بیمارستان بستری شده بود.

زنده‌یاد برات مقیمی زاده سال ۱۳۳۳ اهل روستای «داشلی قلعه بجنورد» بود. پدرش از کردهای «پالکانلو» و مادرش از تات‌های «گیفان» بود. او در «داشلی قلعه» به مدرسه رفت اما همزمان در کنار پدر به شغل آهنگری مشغول شد. براتی ده‌ساله بود که دوتار را در ۱۰ سالگ نزد پدر و برادر به فراگیری دوتار پرداخت. او در ادامه به شیروان رفت و نزد همراه وعلی بخشی و حسن یزدانی آموزشش را تکمیل کرد. او در نهایت به سال ۱۳۵۲ وارد فضای حرفه‌ای شد و در اواسط دهه شصت بود که نامش در محافل هنری مطرح شد.

عبدالحمید تنگستانی

عبدالحمید تنگستانی یکی دیگر از هنرمندان موسیقی نواحی کشور و اهل بوشهر است. این هنرمند پیشکسوت روز یکشنبه ۳۱ فروردین‌ماه پس از از ابتلا به کرونا و پس از آن ایست قلبی دیده از جهان فرو بست. وی در زمینه موسیقی مذهبی حوزه بوشهر فعالیت‌های جدی داشت و نی هفت‌بند را با سوز و حزن خاصی می‌سرود. این هنرمند همچنین در سیزدهمین جشنواره موسیقی نواحی به اجرای برنامه پرداخته بود.

پورنگ پورشیرازی

پوور رنگ‌پور شیرازی یکی دیگر از موزیسین‌های ایرانی است که در میان اهالی موسیقی بسیار خوشنام بود و در تاریخ هفدهم آبان‌ماه سال گذشته به سن چهل و هفت سالگی دارفانی را وداع گفت. این هنرمند چندی پیش از مرگ به بیماری سرطان مبتلا شده بود.

پورشیرازی متولد ۱۳۵۳ بود و همزمان با ورود به هنرستان موسیقی تهران، نواختنِ ساز کنترباس را نزد استادانی همچون علیرضا خورشیدفر و نادر مرتضی‌پور فرا گرفت. او در سال ۱۳۶۸ به عضویت ارکستر هنرستان موسیقی درآمد و یک سال بعد از آن، همکاری خود را با ارکستر زهی جوانان آغاز کرد. پورنگ پورشیرازی از سال ۱۳۶۹ به ارکسترسمفونیک و ارکستر مجلسی صدا و سیما نیز دعوت شد و به فعالیت حرفه‌ای خود ادامه داد. او ضمن تحصیل موسیقی در دانشگاه، از دهه ۱۳۷۰ در بسیاری از آثار ضبط شده‌ی موسیقی ایران حضور فعال داشت.

از دیگر فعالیت‌های هنری پورنگ پورشیرازی می‌توان به عضویت در ارکستر موسیقی ملی ایران، ارکستر سمفونیک فرهنگسرای بهمن، ارکستر فیلارمونیک جوانان به رهبری توماس کریستین داوید، ارکستر زهی فرهنگسرای نیاوران، ارکستر فیلارمونیک تهران، ارکستر فرهنگسرای هنر اشاره کرد.

منوچهر مولایی

منوچهر مولایی هنرمند پیشکسوت خطه فارس و شهر شیراز نیز یکی دیگر از هنرمندان درگذشته سال دشوار ۱۴۰۰ است. او یکی از نوازندگان چیره دست تنبک بود و در زمینه تدریس هم فعال بود و طی دوران حیات و فعالیت شاگردان متعددی را تحویل جامعه موسیقی داد. او روز یکشنبه سوم مردادماه پارسال در سن ۸۳ سالگی درگذشت.

مرحوم مولایی توجه بسیاری به حفظ و اشاعه موسیقی محلی شیراز و فارس داشت و از معدود هنرمندان شیرازی بود که با بزرگان موسیقی ایران از جمله غلامحسین بنان، فرهنگ شریف، فضل الله توکل، جلیل شهناز، پرویز یاحقی، حسن ناهید، رضا ورزنده، محمودی خوانساری، انوشیروان روحانی، همایون خرم، همکاری کرده بود.

عاشیق چنگیز بی‌ریا

عاشیق چنگیز بی‌ریا (خواننده و نوازنده) خواننده و نوازنده خطه آذربایجان شرقی دیگر هنرمند در سال ۱۴۰۰ است. او روز جمعه هفتم خرداد در سن ۶۱ سالگی درگذشت.

عاشیق چنگیز متولد ۱۳۳۹ خورشیدی در روستای ارضین شهرستان کلیبر بود. او از جوانی، هنر عاشیقی را نزد حسن غفاری فرا گرفته و در طول زندگی هنری خود در بسیاری از جشنواره‌ها و همایش‌های داخلی و خارجی شرکت کرده بود وی همچنین عضو هیات مؤسس و هیات مدیره انجمن فرهنگی و هنری عاشیقلار آذربایجان شرقی بود و علاوه بر تربیت شاگردان بسیار در زمینه پژوهش هم فعال بودو آهنگ‌های متعددی را ساخت که حال ضبط شده آن‌ها وجود دارد.

قدرت الله انتظامی

قدرت الله انتظامی برادر عزت‌الله انتظامی هنرمند درگذشته دیگری است که در روز هجدهم شهریورماه ۱۴۰۰ چهره در نقاب خاک کشید. به گفته خانواده، این هنرمندن هفته پیش از فوت از ناحیه لگن دچار آسیب‌دیدگی شده بود و پس از عمل جراحی بر اثر عوارض ناشی از آن دچار سکته قلبی شد و دارفانی را وداع گفت.

قدرت‌الله انتظامی، سال ۱۳۰۸ در تهران و محله سنگلج متولد شد. او پنج سال از برادرش عزت‌الله انتظامی کوچکتر بود و در سن چهارده سالگی با تهیه یک سنتور دور از چشم خانواده شروع به فراگیری موسیقی می‌کند. بعدها در تئاتر بنگاه تئاترآل نوشته علی نصیریان فعالیت بازیگری را در کنار موسیقی و ساز ویولن آغاز نمود. انتظامی در موسیقی از شاگردان ابوالحسن صبا و حسین یاحقی بود.

انتظامی در تلویزیون با هنرمندانی چون حسن لشکری، محمد لشکری و محمود آقا گلیان همکاری داشته است. وی به واسطه حسین دهلوی وارد فعالیت‌های ارکسترال شد و طی این اتفاق با هنرمندانی چون مصطفی پورتراب، نادر گلچین، حسن و حسین یوسف‌زمانی، رضا شفیعیان، اعرابی، فریدون حافظی، حسین فرهادپور، نصرت اللَّه سپهری، سرلک، ظهیرالدینی همکاری کرد.

قدرت الله انتظامی که فعالیت‌های زیادی در حوزه بازیگری داشته، پس از سال‌ها تدریس و آموزش در سال ۹۱ تصمیم به تشکیل یک گروه کر گرفت و در همین سال نیز خانه هنرمندان ایران بزرگداشتی را به پاس خدمات هنری او برگزار کرد. زنده یاد قدرت الله انتظامی همواره در نشست‌های ماهیانه خانه موسیقی ایران حضور داشت و در زمستان سال ۹۵ نیز در یکی از نشست‌های خانه موسیقی به همراه گروه کر به سرپرستی خودش به اجرای برنامه پرداخت.

بابک یزدان‌نژاد

بابک یزدان‌نژاد آخرین هنرمند درگذشته سال ۱۴۰۰ است. او سازنده سازهایی چون سه تار، سه تار پوستی، بم سه تار و شورانگیز بود در اواسط اسفندماه سال ۱۴۰۰ به دیدار معبود شتافت. او در زمان مرگدر سن چهل و شش‌ساله بود.

زنده یاد یزدان نژاد علاوه بر سازگری و ساخت سازهایی چون سه تار، سه تار پوستی، بم سه تار و شورانگیز عضو وابسته درجه یک خانه موسیقی بود.

منبع: ایلنا