نقالی از کهن‌ترین آیین‌های قصه‌گویی در تاریخ ایران است که با حماسه، اساطیر و پهلوانان بزرگ ایران زاده شده و نقال، پاسدار آئین کهن، ادبیات و موسیقی فولکلور ایران است. نقالی از آثار غیرملموس فرهنگی ایران است که از گذشته‌های دور و در قهوه‌خانه‌ها، روایت‌گر پهلوانی‌های اساطیر ایران بوده و پلی برای انتقال این افسانه‌ها به نسل‌های بعد بوده است و برای سالیان سال مردان هنرمندی روایتگر داستان های فردوسی برای مردمان بودند، اما گاهش نیز زنان به این عرصه پا گذاشته اند و روایتگر داستان زندگی اساطیر ایران شدند. ۷ فروردین ۱۴۰۲، روز هنرهای نمایشی، بهانه‌ای شد تا دقایقی پای صحبت یکی از معدود بانوان نقال کشور بنشینیم. آتنا بیات متولد ۱۳۸۳، نقالی را از ۱۴ سالگی آغاز کرد و پله‌های پیشرفت را با سرعت طی کرد، به گونه‌ای که می‌توان گفت از چهره‌های برتر نقالی استان مرکزی و برنده چند جایزه ملی و بین‌المللی است. مرز میان نقل و نقالی با شاهنامه‌خوانی آتنا بیات گفت: نقال بودن به این معناست که در داستان‌های شاهنامه عمیق شده، اشعار را خوانده و برداشت خود را به متن یا طومار تبدیل کرده یا از طومارهای موجود سایر مرشدان استفاده می‌کنید. طومارهایی از قبیل “هفت لشکر” و “مشکین نامه” که توسط مرشدهای ...