صفحه موسیقی – علی تاجیک

بعضی وقتها فکر رفتن به یک کنسرت متفاوت، در دل آدم هیجان دلچسبی به پا میکند، مخصوصا وقتی ندانی قرار است با چه چیزی روبرو شوی. در تمام مدت طول روز با خودم کلنجار رفتم تا آلبوم گروه را دانلود نکنم و در آخر هم خودم بر خودم با رضایت قلبی چیره شدم! و این رضایت وقتی بیشتر شد که در راه برگشت از کنسرت بمرانی تمام مسیر را تا خانه به آنها فکر میکردم.

مخرج مشترک قبل از شروع سال تحصیلی

ششم شهریور برج پیر آزادی تهران شاهد اجرای به یادماندنی از ذگروه بمرانی بود. تجربه متفاوتی که شاید طرفداران موسیقی در ایران کمتر دیده و شنیده اند.

برنامه قبل از بالا رفتن پرده ها شروع شد. صدای سازها از یک طرف، و صدای بهزاد عمر انی که با بلندگوی دستی پشت میکروفن با حضار صحبت میکرد، از طرف دیگر در میان ازدحام جمعیت میپیچید. اولین چیزی که با بالا رفتن پرده ها جلب نظر میکرد دکور خاص روی استیج بود. دکوری که با استفاده از داربست، لامپ، و لاستیکهای کهنه ولی رنگ شده ماشین ساخته شده بود. در آن میان اسم و لوگوی بمرانی هم با لامپهای فلئورسنت میدرخشید. با اینکه اجزای تشکیل دهنده دکوربسیار ساده بود اما چیدمان و ترکیب بندی آن نشان از آن داشت امیر حسین دوانی بعنوان طراح صحنه به خوبی با حال و هوای آنچه قرار بود اجرا شود ارتباط برقرار کرده است. کنسرت شب گذشته بمرانی قطعات آخرین آلبومشان یعنی مخرج مشترک بود

سردار ساز

از نکات دیگری که دیشب اسیج را بیش از پیش جذاب کرده بود حضور سردار سرمست نوازنده گروه پالت بعنوان میهمان بود. بهزاد در این مورد گفت : سالها پیش طرفدار گروهی به نام 127 بودیم، امشب خیلی خوشحالیم که یکی از نوازدنده های آن گروه همراه ماست.

داور چهارم

بعد از اجرای ترک اول با نام چرا میری، ناگهان شخصی با قد بلند با تابلویی شبیه تابلوی تعویض فوتبالیستها که توسط داور چهارم بالای سر میگیرد و روی آن عدد 2 نوشته شده بود از یک طرف استیج به طرف دیگر آن عبور کرد! تا به نوعی نشان دهد که قطعه دوم قرار است اجرا شود. این ابتکار جالب برای قطعه سوم هم انجام شد. بدین ترتیب در قطعات بعدی هم منتظر او بودیم اما خبری از وی نشد. تا اینکه بعد از اجرای قطعه ششم با تابلوی 11 دوباره روی صحنه ظاهر شد. بهزاد هم جلویش را گرفت تا به او بگوید که عدد صحیح 7 است. این رفتار ساختار شکنانه که خود بخشی از خلاقیتهای اجرای گروه بود مستقیم و غیر مستقیم به سبک و سیاق موسیقی اجرا شده طعنه میزد. موسیقی که با وجود تراوت و گاها شدمانی، شاید بتوان آنرا در دسته بندی هنر اعتراضی قرارش داد. یکی از تفاوتهای این نوع موسیقی با سایر موسیقی های عوتم پسند، پر مغز بودن متن آهنهاست. این موضوع در تمامی ترکها، حتی آنها که برای رده سنی کودکان ساخته شده بودند مشهود بود.

با اجرای قطعات خورشید دزد،غصه خورک، ژلوفن و چای، روزای خوب کودکی، دو دو اسکاچی، پیاده روی و جوزی پارت اول کنسرت به پایان رسید.

در شروع قسمت دوم، باز هم مخاطبان غافلگیر شدند آنهم وقتی که دیدند جای اعضای گروه تغییر کرده است. بعنوان مثال آبتین یغماییان که درامز مینواخت پشت کیبورد ایستاده بود، مانی مزکی هم که در قسمت اول با ساز دهنی خود همه را محسوز کرده بود جای خواننده میخواند و بهزاد عمرانی هم ترومبون به دست گرفته بود. البته بعد از گذشت لحظاتی همه به جای خود برگشتند. اما این موضوع با کشمکش ساختگی عمرانی مزکی در هنگام اجرای قطعه برای تصاحب میکروفن ادامه داشت تا همه با چالش نهفته در تکست ترک بیشتر ارتباط برقرار کنند.

پارت دوم اجرا با قطعه ای به نام کی چراغارو روشن میکنه شروع و با تکرار دوباره آن به پایان رسید. در این بین نیز ترکهای ایشالا، بندر تهران، بادو اتوبان، خندوانه، جبر و احتمال و سیرک اجرا شد.

از دیگر نکات برجسته شب گذشته اجرای فوق العاده و منحصر به فرد ماکان اشگواری بعنوان خواننده میهمان در قطعه باد و اتوبان بود. وی به گونه ای تاثیر گذار به اجرا پرداخت که همه حضار در پایان ایستاده به تشویق وی پرداختند.

اعضای دیگر گروه عبارت بودند از  : جهانیار قربانی گیتار الکتریک و یوکوله له، آرش عمرانی کیبورد و کیارش عمرانی گیتار باس و بانجو