صفحه موسیقی : اورنت كولمن نوازنده ساكسیفون آلتو و آهنگسازی كه یكی از قوی‌ترین و بحث برانگیزترین مبدعان تاریخ موسیقی جز بود، روز پنج‌شنبه در سن ۸۵ سالگی در منهتن در گذشت. به گفته یكی از نمایندگان خانوادگی، علت مرگ او حمله قلبی بود.

كولمن گزینه‌های قابل دسترس موسیقی جز را گسترده‌تر و به تغییر مسیر آن كمك كرد. تلاش‌های او باعث شد تا موسیقی جز اواخر دهه ۱۹۵۰ و اوایل دهه ۱۹۶۰ كمتر به قواعد هارمونی و ریتم وابسته باشد و از كتاب قانون‌های آهنگ آمریكایی آن دوران فاصله بگیرد. موسیقی خود او، چه در همان زمان و چه بعدتر، نشان‌دهنده یك نوع آهنگ فولك جدید بود؛ خلق ملودی‌هایی كه به طور گول‌زننده‌ای ساده به نظر می‌رسیدند با همراهی یك زبان موسیقایی كامل و استراتژی‌ای برای نواختن بدون آكوردگیری‌های از پیش تعیین شده. او در سال ۲۰۰۷ به خاطر آلبوم «گرامر صدا»ی خود موفق به كسب جایزه پولیتزر نیز شد.

آثار آغازین او كه پاسخی شخصی به چارلی پاركر ساكسیفون‌نواز آلتوی معروف دیگر بود، درست در مركز سنت جز قرار می‌گیرند و استانداردهای جدیدی را برای موزیسین‌های جز نیم قرن اخیر به وجود آوردند. اما او بعدها پیش‌فرض‌های این موسیقی را به چالش كشید و ایده‌های خود درباره نحوه استفاده از سازها، پروسه ساخت آهنگ و تخصص‌های تكنیكی را به میان آورد.

او سلیس‌تر و تئوریك‌تر از جان كولترین، دیگر راه‌ساز بزرگ عصر جز بود. او به نحوی موزیسین-فیلسوفی بود كه علاقه‌هایش بسیار فراتر از جز می‌رفتند. او به عنوان یك چهره آوانگارد بومی شناخته می‌شد كه شخصیت آمریكایی مستقل و هنرمند قرن گذشته را به تصویر می‌كشید. آقای كولمن لاغر، جنوبی و با زبانی نرم، تبدیل به بخشی پر رنگ از زندگی فرهنگی شهر نیویورك شد و اغلب با كت‌های روشن ابریشمی خود در مراسم‌ حضور به هم می‌رساند.

اگر بعضی مواقع كلمات او گنگ به نظر می‌رسیدند، موسیقی‌اش مسلما اینطور نبود. مخاطبان بسیار كمی هستند كه نتوانند جذبه آهنگ‌های اولیه او مانند «زن تنها» را درك نكنند. آلبوم‌های اولیه او که برای آتلانتیك لیبل ساخته شدند– مخصوصا «شكل جزی كه می‌آید»، «تغییر قرن» و «این موسیقی ماست» – توانستند دیوار بدبینی و حتی به سخره گرفتن‌های اولیه را نابود كنند و به عنوان برخی از بهترین و بزرگترین آلبوم‌های تاریخ موسیقی جز شناخته شوند. طنین آهنگسازی و هماهنگی گروه موسیقی او اولین بار در سال ۱۹۵۹ به گوش تمام موزیسین‌های مهم جز دوران رسید. او گروه خود را طوری مدیریت می‌كرد تا همیشه به عنوان یك سازمان منفرد با چند قلب كار كند.

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از نیویورك تایمز