صفحه موسیقی- نرگس منافی: زمستان‌های تهران را به این. سادگی نمی‌شود سر کرد، خیابان‌ها، حتی اگر گرم خرید اسفند هم باشند باز هم بوی سرما دارند، جز اینکه، نوایی تو را گرم شوق و خاطره کند. گرم دست‌هایی که زخم می‌زنند به ساز و در عین حال التیامند برای روح خسته‌ات، پلاک ۶۰ از آن دسته‌اند، از آنانی که نمی‌توانی از کنارشان رد بشوی، باید بایستی و آرام بگیری، و وقتی که دل کندی ازشان، لبت خندان باشد.
حمید اسماعیل‌زاده نوازنده کیبورد، علیرضا حبیبی نوازنده فلوت و ساکسیفون، آریس جانس درامر، سیاوش حیدری کاخون و بردیا تقی‌پور خواننده و گیتاریست این گروه هستند.

از کی در خیابان ساز می‌زدید؟

بردیا تقی‌پور: خیلی سال پیش تنهایی در خیابان ساز می‌زدم. اولین نبودم و قاعدتا آخرین هم نیستم. با ورود به گروهی با علیرضا آشنا شدم. بعد از مدتی، طبق معمول بین بچه‌ها دعوا شد و من از آن گروه جدا شدم و دوباره به تنهایی ساز زدم. چند وقت بعد علیرضا هم از آن گروه بیرون آمد، باهم دو نفری شروع به کار کردیم و مدتی بعد به این خودباوری رسیدیم که خودمان می‌توانیم گروه تشکیل بدهیم.

پس سرآغاز تشکیل گروه پلاک ۶۰ از اینجاست؟

بردیا: بله. یک سال و نیم پیش ۳ نفره شدیم و به مرور گروه را ارتقا دادیم. برابر با برنامه‌ریزی ما قرار بود طی یک سال ۵ نفره شویم ولی در ۳ ماه اول گروه ما تکمیل شد و عضو ثابت داشتیم. جزو اولین نفراتی بودیم که دل و جرات داشتیم گیتار باس و درام به گروه اضافه کنیم. پلاک ۶۰ بزرگ شد و به اینجا رسید که می‌بینید.

چرا این عنوان را برای گروه انتخاب کردید؟

علیرضا حبیبی: مهم‌ترین دلیل انتخاب این است که همهٔ ما متولد دهه ۶۰ هستیم و نسلی هستیم که سختی کشیدیم. قطعا متولدین دهه ۸۰ به راحتی در خیابان ساز خواهند زد.

لوگوی گروه آن دست باند پیچی شده نشانهٔ چه چیزی است؟

بردیا: جای شکستگی‌ها ارتباط مستقیم با سختی‌ها دارد. خیلی از ما در این راه کتک خوردیم، تحقیر شدیم و بد رفتاری دیدیم اما آنقدر پشت کار داشتیم که امروز پلیس از پیش ما می‌گذرد و برایمان دست تکان می‌دهد.

مسلما برای کسب درآمد از موسیقی راه‌های دیگری هم هست. چرا خیابان؟

بردیا: اگر بخواهید آلبوم منتشر کنید نیاز به سرمایه دارید. بعضی‌ها به خاطر محدودیت‌ها به کار زیر زمینی مشغول شدند، اما ما حاضر نبودیم زیر زمین کار کنیم تا متواری باشیم و نمی‌خواهیم با ترس کار کنیم چون کار بدی انجام نمی‌دهیم. پس خیابان را انتخاب کردیم.

علیرضا: درآمدی که از این کار داریم بیشتر از کار‌های دیگه مثل تدریس است و همچنین لذت بیشتری هم می‌بریم که مستقیم با مخاطب در ارتباط باشیم.

پس شما به عنوان شغل به این قضیه نگاه می‌کنید؟

بردیا: کاملا شغل ماست. قبلا کار ما به این صورت نبود، اما در حال حاضر به جایی رسیدیم که قسط‌هایمان را از این راه پرداخت می‌کنیم. چون اسپانسر نداریم شب به شب پولی از کیس برمی‌داریم و برای آینده پس‌انداز می‌کنیم.

چشم انداز شما برای این کار چیست؟ می‌خواهید همیشه در خیابان کار کنید؟

بردیا: قاعدتا اینگونه نیست. ما علاوه بر کارهای روزانه برنامه‌ریزی‌های سالیانه داریم. دوست داریم گروه بزرگی شویم و حتی خارج از کشور اجرای کنسرت داشته باشیم.

علیرضا: البته در نظر داریم ابتدا کار‌های خودمان را منتشر کنیم بعد به فکر اجرای کنسرت باشیم. می‌خواهیم با توپ پر جلو برویم.

سبک مشخصی را دنبال می‌کنید؟

علیرضا: هنوز سبکی را برای خودمان انتخاب نکردیم. در خیابان به سلیقه مردم آهنگ می‌نوازیم و بیشتر کار‌هایی می‌زنیم که شنوندگان با آن خاطره داشته باشند.

هدف نهایی شما از اجرای خیابانی چه چیزی است؟

علیرضا: ما چیزی را پنهان نمی‌کنیم، می‌آییم تا درآمد کسب کنیم، اما مهم‌تر از آن پلاک ۶۰ دوست دارد به مردم انرژی منتقل کند. وقتی کسی یک ساعت می‌نشیند و به کار ما گوش می‌دهد برایمان ارزشمند است.

بردیا: هستند کسانی که برایشان آرزوست حداقل ۳۰ تومان پول برای کنسرت بدهند. وقتی قشر پائین جامعه از پیش ما خوشحال می‌گذرند بسیار انرژی می‌گیریم. تاثیری که از مردم می‌گیریم نقطه عطف یک هنرمند است و جدای مسائل مالی بعضی وقت‌ها یک لبخند خیلی تاثیرگذار است. ما از صمیم قلب می‌خواهیم روز به روز بهتر شویم و کار خوب به گوش مخاطب برسانیم.

حمید اسماعیل‌زاده: ما می‌خواهیم فضای تهران را عوض کنیم تا از غم دربیاید. شما اگر به کسی بگویید بالای چشمت ابروست تنش و درگیری ایجاد می‌شود. امیدواریم با این کار بتوانیم دل مردم را شاد کنیم.

آیا ۱۰ سال دیگر که پلاک ۶۰ گروه معروفی شد باز هم آن را در خیابان خواهیم دید؟

بردیا: قطعا. ما می‌خواهیم با آن شرایط باز هم فضایی ایجاد شود که مکانی به ما اختصاص دهند و در خیابان اجرا کنیم. ما در هر موقعیتی باز هم به عنوان گروه خیابانی از خود نام می‌بریم و با گروه‌های کف خیابانی تفاوت داریم. این دسته گروه‌ها کسانی هستند که برای خودشان قلمرو انتخاب می‌کنند و اگر چند متر پایین‌تر نوازندهٔ دیگری باشد به او اجازهٔ اجرا نمی‌دهند.

به عنوان خاتمه بهترین خاطره‌ای که از این مدت کار در خیابان دارید برای ما تعریف کنید؟

حمید: یکبار در یکی از اجرا‌ها شخصی مبلغی پول داخل کیس گذاشت و به دیدن اجرا ادامه داد. پس از چند دقیقه دوباره مبلغی گذاشت و برای چند بار این کار تکرار شد. بعد از یک ساعت دیدن اجرا خداحافظی کرد و رفت اما چند قدم رفته را بازگشت و گفت:می‌توانم مقداری پول از کیس بردارم چون پولی برای برگشت به خانه برایم نمانده است.

بردیا: یکبار هم دختر کوچک فال فروشی به دیدن اجرای ما نشست و هم زمان به کار خودش هم ادامه می‌داد. بعد از مدتی پول‌هایش را شمرد و وقتی به ۵ تومان رسید آن را داخل کیس ما انداخت. این اتفاقات خیلی برای ما مهم و ارزشمند هستند.

عکاس: علی تاجیک