صفحه موسیقی: نشست خبری ارکستر پاسارگاد با حضور اعضای ارکستر متشکل از امین غفاری مدیر ارکستر و نوازنده، مهدی پناهی رهبر ارکستر، امیر باورچی سولیست و پدرام فلسفی سولیست گیتار در تالار وحدت برگزار شد.

در ابتدای نشست امین غفاری مدیر و نوازنده درباره تاریخ تاسیس گروه پاسارگارد گفت: این ارکستر ابتدا برای اجرای پروژه پایان‌نامه دانشجویی مقطع کار‌شناسی من شکل گرفت. انگیزه اصلی ما کار با افرادی بااستعداد بود که حمایتی از آن‌ها صورت نگرفته بود یا دیده نشده‌ بودند و دنبال گروهی چون پاسارگاد می‌گشتند تا خود و هنرشان را مطرح کنند.

غفاری ادامه داد: از تاسیس این گروه نزدیک به یک سال زمان گذشته و ما در این مدت چندین برنامه از چایکوفسکی، باروک و نمایش موزیکال “بانوی زیبای من” را داشتیم و در آینده هم در جشنواه فجر حضور خواهیم داشت.

مهدی پناهی رهبر ارکستر در جواب سوال خبرنگاری مبنی بر رپرتوار کنسرت پاسارگارد گفت: ما دو بخش را در نظر گرفتیم؛ یکی از موتزارت و دیگری اثری نامی از رودریگوست که موسیقی آن برای دنیا نام آشناست و شهرت جهانی دارد. در این برنامه قطعات را به صورت سمفونیک اجرا کرده و طوری آن‌ها را در کنار هم قرار می‌دهیم که تا انتها به شکل موازی در کنار قرار بگیرند.

رهبر پاسارگاد ادامه داد: این آثار جزو کارهایی هستند که هنوز در ایران کسی آنرا اجرا نکرده و اعتبار بالایی در سطح جهانی دارند. البته این آثار برای پیانو تنظیم شده‌اند، اما در ارکستر ما به شکل سمفونیک اجرا خواهد شد.

پناهی در آخر صحبت‌هایش افزود: این کنسرت از مضامین عاشقانه زیادی بهره می‌برد که از میان آن می‌توان به “نامه‌های عاشقانه 1” که جزو ساخته‌های خودم است. این قطعه پایان بخش برنامه ماست که به آهنگساز بی‌همتای موسیقی فیلم جهان انیو موریکونه تقدیم شده است.

پدرام فلسفی سولیست گیتار در ادامه نشست گفت: کنسرتو آرانخوئز اثری معاصر از رودریگو است که مهم‌ترین کنسرتوی موجود برای گیتار به شمار می‌رود و تاریخچه آن باز می‌گردد به دهه ۴۰ که این آهنگساز ملی اسپانیا آن را نوشت، اما در آن زمان آنطور که باید به آن پرداخته نشد تا دهه ۶۰ که این اثر مجدد اجرا شد و از آن تاریخ به بعد روی “تاپ تن” بیلبورد قرار گرفت.

فلسفی ادامه داد: اجرای این اثر کار بسیار سختی است و زحمت زیادی را می‌طلبد و این اولین بار است که در تهران اجرا می‌شود و تمام سعی ما این است به بهترین شکل آن را ارائه کنیم.

امیر باورچی سولیست گفت: کاری که قرار است از موتزارت اجرا شود مربوط می‌شود به سال ۱۷۷۹ است که قدمت بالایی دارد و قسمت 1 و 3 آن بسیار هیجان‌انگیز‌تر بود، اما بخش دوم آن شیطنت قسمت سوم را تکمیل می‌کند. البته این را هم باید بگویم که اجرای آن بین دو سولیست نه تنها رقابت نبوده بلکه یک کار کاملا تیم ورک محسوب می‌شود.

باورچی ادامه داد: کوک آلتو ویولا سولو خود موتزارت در آن زمان نیم پرده بالا‌تر کوک می‌شد و به شکل میماژر اجرا می‌شد که به خاطر فیزیک آن این کار را به این شکل انجام نمی‌دهیم. تنها چیزی که در حال حاضر حائز اهمیت است فضای بین دو سولیست و تضاد مابین آنهاست هرچند که هدف ما یکی است.

در ادامه نشست غفاری از نبود حمایت‌ها گلایه کرد و گفت: متاسفانه هیچ نهاد یا ارگانی ما را ساپورت نمی‌کند و ما تنها با عشقی متقابل که بین ما جاری است کار می‌کنیم. ما دوست داریم کارمان را راحت جلو ببریم و تنها دغدغه ما موسیقی باشد و بس اما این به تنهایی می‌سر نمی‌شود، همانطور که گفتم هدف اولیه این ارکستر تنها یک پایان نامه بود. شاید باورتان نشود که در اجرای آخر ما در دوره کار‌شناسی اساتید موسیقی اجرای ما را دیدند و به خاطر آن ما را تحسین کردند.

مدیر و نوازنده ارکستر پاسارگاد ادامه داد: در این ارکستر همه دست به دست هم دادند و کارهای اجرایی را بر عهده گرفتیم تا بتوانی یک تیم ورک خوب ارائه بدهیم برای مثال رشته من در دانشگاه نوازندگی ویولن بود، اما در اینجا به عنوان مدیر همکاری می‌کنم که واقعا این انصاف نیست‌ای کاش نهادهایی برای حمایت ما وجود داشت.

غفاری گفت: برنامه بعدی که در نظر داریم مربوط به جشنواره فجر است که تمام سعیمان را می‌کنیم تا با قدرت هر چه تمام‌تر روی استیج برویم، این ارکستر تمامی کار‌هایش به شکل خودجوش شکل گرفته و تنها عشق به کار است که ما را زنده وسرپا نگاه داشته است شاید اگر انگیزه‌ای مثل وجود ارگانی بود می‌توانستیم با خیالی آسوده کار را ادامه بدهیم و دغدغه‌ای جزو موزیک نداشته باشیم.

این موزیسین در پایان صبحت‌هایش افزود: ما در صدد این هستیم که بتوانیم در ارتقای سطح فرهنگی این کشور قدم برداریم و مشکلی با هیچ گروه ارکستری هم نداشته و نداریم و تمام تلاشمان هم این است که رپرتواری جذاب برای دوستدارنمان ارائه بدهیم.

گروه ارکستر پاسارگاد در تاریخ ۲۱ و ۲۲ دی در دو شب و هر شب دو سئانس در تالار رودکی روی صحنه خواهند رفت.

عکاس: علیرضا فرهانی